Als jongen had ik weinig respect voor mijn vader. Hij was emotioneel afwezig en bang voor mijn moeder, die hem kleineerde. Ik voelde mij superieur aan mijn vader, maar schaamde mij voor die arrogantie.
Mijn moeder kwam uit een ander land. Met haar spraken mijn zus en ik een taal die mijn vader nooit heeft geleerd. Zo liet hij zichzelf buiten sluiten. Ik groeide meer op in de familie van mijn moeder, waar men geen hoge pet op had van mannen.
Op mijn 25e werd ik vader van een zoon en drie jaar later van een tweede zoon. Ik voelde diepe liefde voor ze, maar was onvolwassen en herhaalde veel van de patronen van mijn eigen vader. Het huwelijk hield geen stand.
Ik doorliep een lang proces van helen, hertrouwde, kreeg twee dochters, bloeide op als vader en als man, en ontwikkelde mijzelf tot (relatie)therapeut. Mijn vrouw en ik hebben een gelijkwaardige, vreugdevolle, intieme en respectvolle relatie.
De band met mijn zoons is tot mijn verdriet altijd moeilijk gebleven, overschaduwd door de scheiding en generaties aan onverwerkte zaken. Mijn oudste zoon is in 2020 overleden en mijn jongste zoon neemt nauwelijks contact met mij op. Hun afwezigheid doet mij veel verdriet.
De band met mijn vader is sterker geworden. Zijn verhaal bleek mijn verhaal, mijn tekortkomingen waren ook die van hem. Ik herken steeds meer van mijzelf in hem en dat voelt als een thuiskomen. Niet onbelangrijk: ik heb ingezien hoe schadelijk de minachting voor mannen in mijn moeders familie is geweest.
Mijn vader en ik bellen bijna elke dag. Onze gesprekken zijn kort maar onze genegenheid is vrij. Er zijn geen losse eindjes meer. Ik ben trots op hem en voel zijn liefde voor mij. Ik snap zijn keuzes en accepteer die van mijzelf.
Mijn reis als vader en man is verre van klaar. En ik wacht op de dag dat mijn jongste zoon zich met mij kan verbinden. Maar ik ben geduldig en weet inmiddels: voor een man is de weg naar jezelf toch ook de weg naar je vader.
Ilja