Natuurlijk: we zijn niet altijd eerlijk. We houden informatie achter en presenteren onszelf op een zo gunstig mogelijke manier. Of we zeggen niet wat we echt denken of voelen.
Dat doen we uit zelfbehoud. We willen iets bereiken of schamen ons ergens voor. We zijn bang dat we niet geaccepteerd worden zoals we werkelijk zijn en vrezen afwijzing van anderen.
Maar de prijs van oneerlijkheid is hoger dan we denken. Wanneer de ander vermoedt dat we niet oprecht zijn of zelfs keihard liegen, ondermijnt dat het vertrouwen in de relatie.
Maar het ergste is misschien nog wel dat oneerlijkheid betekent dat we niet volledig aanwezig zijn, dat we niet opkomen voor onze waarden en behoeften, dat we minder goed een gevoelde connectie aangaan. Als we niet eerlijk zijn over wie we zijn, laten we daarmee in feite onszelf in de steek.
Uiteindelijk is oneerlijkheid daarmee de overwinning van pijn en angst op moed en liefde en is eerlijkheid een uiting van zelfliefde.
Als we onvoorwaardelijk van onszelf houden, hebben we geen reden om te verbergen wie we werkelijk zijn. Dan handelen we integer, in lijn met onze waarden, en zijn we teder voor onze schaduwkant.
Hoe vrijer we worden van kunstmatigheid, hoe vrediger en authentieker we worden. Waarachtig leven maakt energie vrij, opent ruimte voor intimiteit en moedigt anderen aan hetzelfde te doen.
Maar waarachtig leven is niet altijd makkelijk. Het betekent oude wonden helen en jezelf in de spiegel aankijken. Het betekent ook leren de waarheid van anderen te dragen en anderen met liefde te ontvangen, ook in hun moeilijkheden.
Waar te beginnen? Misschien door eerst zo eerlijk mogelijk tegen onszelf te zijn.
Onderzoek eens bij jezelf:
Wat zou ik laten zien als ik niet zou worden afgewezen?
Wat zou ik niet willen dat anderen over mij weten?
Welke vervelende gewoontes van anderen tolereer ik en waarom?
Wat zou ik nodig hebben om waarachtiger in de wereld te staan?
Wat staat mij in de weg om van mijzelf te houden?
En hoe zou dit alles mijn relatie sterker maken?
